Camerimage

Інформація про проект
  • Місцезнаходження:
    Toruń, Jordanki
  • Інвестор:
    Europejskie Centrum Filmowe Camerimage
  • Площа:
    42 000 m2
  • Тип:
    Publiczne
  • Статус:
    Niezrealizowane
  • Дизайн:
    2021
  • Обсяг:
    Koncepcja konkursowa
  • Поділитися:
  • Команда MWM:
    Maciej Łobos, Marcin Smoczeński, Adela Koszuta-Szylar, Jakub Lazarowicz, Paweł Dobrzański, Katarzyna Lichołai
  • Співпраця:
    • Wizualizacje:
      The Digital Bunch

Nowy gmach Europejskiego Centrum Filmowego Camerimage ma stać się elementem spajającym, organizującym i nadającym znaczenie całemu kwartałowi przypadkowej, powstałej w różnych okresach zabudowy.

Przechodzące przez budynek schody, rampy i pochylnie służyć mają nie tylko komunikacji, ale przede wszystkim stać się miejscem spotkań mieszkańców, niezależnym od odbywających się wewnątrz imprez.

Amfiteatr wraz głównymi schodami stanowi naturalne przedłużenie budynku i płynne przejście w kierunku centralnego placu. Widownia opiera się o bryłę sal kinowych i znajduje swoje przedłużenie na ich dachu, tworząc dodatkową przestrzeń dla widzów i naturalny punkt widokowy.

Lokalizowany w centrum budynek o  dużej kubaturze  może łatwo stać się wyrwą w tkance miasta – eksterytorialnym dystryktem, który po zamknięciu staje się niedostępny. Troska o przyjazną, bezpieczną przestrzeń wymaga unikania tworzenia obiektów,  które po godzinach użytkowania stają się społecznie martwe.

Najważniejszym założeniem projektu siedziby ECFC jest stworzenie budynku, który pomimo swojej wielkości, ma zacierać granice pomiędzy przestrzenią na zewnątrz i wnętrzem. Ma tworzyć z miastem synergię – pozwalać na swobodne przejście przez niego, pod nim i po nim.

Gmach ma być również naturalną kontynuacją historycznej zabudowy Starego Miasta, która jest mozaiką uliczek, placów i budynków, pomiędzy którymi można się swobodnie przemieszczać na wiele sposobów.

Mocna, górująca nad otoczeniem bryła jednoznacznie definiuje projektowany obiekt jako najważniejszy i nadrzędny element całego założenia. Dzięki rozbiciu na trzy odrębne części, nie przytłacza monumentalnością. Unosząca się nad poziomem “Piano nobile” bryła głównego foyer nadaje budynkowi lekkości i sprawia jakby lewitował on nad placem, a przecinające bryłę w różnych kierunkach uliczki i schody zachęcają do tego, aby wejść z obiektem w bezpośrednią interakcję.

Wnętrze kina, foyer i marketu, jest ukryte przed zewnętrznym obserwatorem za ceramiczną fasadą.

Przejście przez główne drzwi, nie wystarcza aby doświadczyć tego co dzieje się wewnątrz, ponieważ poziom wejścia jest zawieszony w przestrzeni głównego hallu, pomiędzy posadzką, a poziomem pierwszego piętra. Dopiero wejście w głąb otwiera przed nami widok w dół, na posadzkę hallu i w górę na otwartą, połączoną systemem kładek i schodów przestrzeń głównego foyer, która jest niejako rewersem zewnętrznej formy budynku i zaskakuje wysokością, wielością poziomów, skomplikowaniem geometrii, przestronnością i erupcją światła przenikającego przez ceramiczne fasady i wpadającego przez górny świetlik.

Ceramiczna elewacja jest ukłonem w kierunku tradycyjnej architektury toruńskiego gotyku i środkiem podkreślającym kontynuację historycznej zabudowy. Elewacje historycznych budynków pełne są kamieniarskich detali i zdobień, które skutecznie rozbijają monumentalność brył, stając się „pokarmem” dla ludzkich zmysłów.

Aby uniknąć pastiszu historycznych form i monotonni wielkich płaszczyzn, na elewacjach zastosowano okładzinę z ceramicznych, wielkowymiarowych elementów, których kompozycja nawiązuje do tradycji gotyku. Skala obiektu, przewyższająca znacznie budynki historyczne, powoduje, że stosowanie na wielkich, pozbawionych detalu fasadach drobnowymiarowych, tradycyjnych cegieł tworzyłoby efekt monotonnej, jednokolorowej płaszczyzny.

Zastosowane elementy dzięki dużej skali powodują, że budynek optycznie odbierany jest jako mniejszy. Elewacja dzięki zmiennej kolorystyce i geometrii elementów zmienia się w zależności od punktu obserwacji i oświetlenia.

Pod stopniami amfiteatru zlokalizowano część pomieszczeń Muzeum Kina, do których bezpośredni dostęp możliwy jest bezpośrednio z poziomu przyległego placu poprzez zewnętrzne, opadające w głąb terenu schody. Zapewniają one dodatkowo dostęp uczestnikom
imprez odbywających się na zewnątrz, do zespołu toalet i szatni, zlokalizowanych na poziomie -1, pod płaszczyzną głównych schodów wejściowych.

Szerokie schody zewnętrzne, prowadzące z centrum placu w górę, do głównego wejścia, są nawiązaniem do klasycznej tradycji festiwali filmowych, w których zewnętrzne schody stanowią tło dla imprez i miejsce prezentacji i wydarzeń towarzyszących. Bezpośrednio obok schodów, przy przebiegającej pod budynkiem ścieżce, zlokalizowana została restauracja, której główna sala, przenika się z przestrzenią placu i stanowi jej naturalne uzupełnienie.

W projekcie przyjęto zasadę, że w pełni przeszklone są jedynie te części budynku, do których można swobodnie wejść. Delikatna, szklana fasada o ukrytych elementach konstrukcyjnych ma stanowić zaproszenia do wejścia i zacierać granicę pomiędzy przestrzenią wokół budynku i jego wnętrzem.

Zewnętrzna forma budynku została świadomie skomponowana na zasadzie kontrastu pomiędzy światłem i ciemnością, które znamy z tradycyjnych sal kinowych. Ciemność i tajemnica sali, jest rozpraszane przez światło srebrnego ekranu. Zagadką jest dla nas, to co czeka nas za małymi, tajemniczymi drzwiami do sali kinowej.

Схожі проекти

Музей Сучасного Мистецтва

Музей Сучасного Мистецтва

Публічні
Maribor, Słowenia, 2010
Жешувська Політехніка

Жешувська Політехніка

Освіта, Публічні
Rzeszów, 2001
Nowy Dworzec PKS

Nowy Dworzec PKS

Infrastruktura, Biura, Handel, Publiczne, Urbanistyka, Wielorodzinne
Rzeszów, 2022